در این پست شعری به گویش محلی روستای گنک با نام “یادش بخیر کوچیکی” از آقای حسن آتشبرگ تقدیمتون میکنیم که خواندنش خالی از لطف نیست.
یادش بخیر کوچیکی
یــادش بخیــر کوچـیـکی ، خـونـه یکـی وُمـیـدیــم موقـع دیگ جوش که مـی، فکـر هَمـدَ بیدیـم
موقـع عیــد نـوروز ، عیــد مارِکـی چـه خـاش بــی پِی سَرِ دِی میرفتیم خوشال به خونه ی بـی
بی یَم چه خوشحالِ می یِ سیری ماچِمون میکه پُـرتا پُــرِ جیـوَلِـش کِـشـمِـش و مِیـز مَـرَه بـی
وَخـتِ زیـارت کـه مـی، دورِ آغــا مـیـگِــشــتـــیـــم تِـی اوتا پُوی اُو گِری صیرَتمون می شُشـتیـم
خوش بحال کـوچیکی، شنگول و سـرحال بیـدیــم وَخـتِ بهـار، غِـلّوک و کِربُنجَه هی می چیدیم
گَـمـپُــلِــلــو چـه طــوری یِــهـــو لِــلـــو وُمـــیــــدِن یا نِیزمون کوچیـک بی، یا شامسمون نِویدـــِن
صِـغــدِ هـمَـه چه صـاف بی موقـع بارِ کوچ که می بارُ بُـنـه ی اضـافـی، پُـوی آغـا مِشـتِن زِمـــی
بَعـدِ دوسـه ماهـی دَ، وختـی که بـَرمی گِشـتِــن سالــم و دســت نـخــاردَه اَمـونـتـــی نـــادِوی
صِـغدِ هَمَـه چه صاف بی کِلِـه ی حضرت عبــــاس ری هــرچـه کـه مـی نادِن کـم و زیــادِ نیـمـی
یادش بخیر کوچیکی