«دیگجوش» ، واژه ای متشکل از دیگ و جوش است، که نماد پخت و پز بسیار و مجلس است، و در روستای گنک نام مراسمی است سنتی، که از سالهای دور در میان مردم روستا رواج داشته و مرسوم بوده، و هنوز هر ساله با شور و شوق فراوان و استقبال همگانی مردم برگزار میشود.
در این مراسم نیکو و پاک که مردم آن را هدیه ای پاک و جاودان از نیاکان پاک سرشت خود میدانند، به تجدید خاطرات و یادآوری فراموش شده های زندگی ماشینی انسان مینشینند.
زمان این مراسم هر سال پس از ماه روزه، بعد از بارش اولین رحمت آسمانی، به شکرانه همه نعمتها و رحمتها، روزی را مشخص میکنند و همه اهالی دسته جمعی و با خانواده به جوار «امامزاده شاه عطاالله ع» می آیند و یک روز را به تفریح و همنشینی می گذرانند.
روز «دیگجوش» معمولا جمعه است، و زمان دقیق آن دو سه روز قبل، از بلندگوی محل اعلام میشود، و صبح روز موعود، جوانان برای آماده کردن مکان یکروزه خانواده به جوار امامزاده می آیند و مقدمات لازم را فراهم میکنند، کم کم خانواده ها با اسباب و اثاثیه می آیند، که هنوز برای خیلی ها چهارپایان در این روز بهترین مرکب است.
هر خانواده و هر چند خانواده در نقطه ای نزدیک به هم آتشی روشن میکنند، و خانمها آماده پخت و پز و تهیه غذای ظهر میشوند.
اینجا همه میدانند که چنین روزی در طول سال به ندرت پیش می آید که این همه اهالی یکجا و دوستانه دور هم جمعشان جمع باشد، و دسته به دسته، عده ای به بازیهای محلی مشغولند که معروفترین آن در این روز «کلمردو» است، عده ای از پیرترها زیر درختان انجمن دارند، و عده ای به فوتبال در زمین خاکی، والیبال، «درنه بازی» و… سرگرمند.
هنگامه ظهر، روح و روانی صفا میدهند و پس از زیارت، زیر درخت کهنسال کنار امامزاده، نماز را به جماعت میخوانند، و همانجا ناهار را دسته جمعی میل میکنند و …
و در آخر اینکه یک روز فراموش نشدنی در خاطرات هر کدام از اهالی ثبت میشود، که همواره در ایام سال از آن به نیکی یاد میشود.
